کد مطلب:35530 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
اصلاح شما را با افساد و تباه ساختن خود جایز نمی بینم. امام علی (ع) در نكوهش اصحابش كه برای جنگ با لشكر معاویه (شام) خود را آماده نمی ساختند، می فرماید: تا چه زمانی با شما مدارا و ملایمت روا دارم و تا كجا این چنین خسته به دنبال شما راه بسپارم. امام (ع) به سخن خود این چنین ادامه می دهد: اگر شد شتر مبتلا بر جذام چو فرسوده شد طاقه ای از حریر ز هر سو بدوزد ز سوی دگر نباشید بیمار اشتر شما نه هستید آن كهنه طاقه حریر دلم از شما هست لبریز خون بود خسته جانم ز دست شما به پرواز از این آشیان غمین چو شد سوی این مرز، نیروی شام به عزلت فرورفته خود بی درنگ بیاسوده در كلبه چون پیره زن فراموش خود كرده مردانگی گریزید تا چند چون سوسمار [صفحه 222] شما همچو كفتارهای زبون گریزند و خود را به سوراخ تنگ نه پیروز كس را، بیاری كنید كه با سست بازو به تیر و كمان اگر محفل عیش باشد هزار دگر پرچمی بود با افتخار چو نیكو شناسم، كه دارویتان كه هرگز به راه رضای شما به نفرین گشایم دهان بر شما مگیرید گردن دگر ز افتخار به باطل رفیقید و از حق جدا [صفحه 223]
«لا اری اصلاحكم بافساد نفسی»
شتربان مدارا نماید مدام
رفوگر شود خسته وز كار سیر
چو كهنه است شد پارگی بیشتر
كه گردم به تیمارتان مبتلا
كه باشم بر آن دوختن ناگزیر
كه هستید بر كاهلی رهنمون
بدان سان كه خواهد ز تن شد جدا
شود دور ناچار از این سرزمین
به خانه گریزید یك سر تمام
نهان گشته در پشت درهای تنگ
عروسان بنشسته در پیرهن
وز آن شیوه جستید بیگانگی
نهان گشته در دخمه ی تنگ و تار
كه نادیده خود دشمن و رنگ خون
نهان كرده از چشم ها بی درنگ
كه یاران خود را فراری كنید
نشاید كه تیری رسد بر نشان
در آن جمع گردید پروانه وار
نباشید گردش یكی زان هزار
چه باشد، ولی حیف افسوس از آن
نگردم ز راه شرافت جدا
بلی، خوار سازد شما را خدا
كه هستید در پیش حق شرمسار
كه خواهید حق را به راه فنا
صفحه 222، 223.